Trekking Manaslu Circuit – RELACJA

W kwietniu Magdalena Kotnis, nasza klubowiczka odwiedziła Himalaje. Poniżej jej relacja z tego przepięknego trekkingu!

Zapraszamy do NEPALU!

 „Wybór trekkingu dookoła Manaslu był podyktowany głównie faktem, że obecnie jest to najbardziej dziewiczy teren, nieskażony klimatem zaawansowanej oferty turystycznej zarówno ze strony agencji turystycznych, jak i tutejszych mieszkańców.  

Manaslu Ciruit Trek wiedzie przez wiele wiosek okalających szczyty Himalchuli (7193 m), Nagadichuli (7893 m), Manaslu (8163 m) oraz Manaslu North (7157 m).

Długość trasy to ok. 176 km,
sam trekking trwa ok. 12–14 dni.

Wyprawę organizowaliśmy sami (Asia, Marcin, Łukasz i ja) przy pomocy agencji z Katmandu. Dodatkowo naszą ekipę wsparli guide Lama (obecnie na tym odcinku przewodnik jest obowiązkowy) oraz dwóch szerpów: Tenzing i Dała.

Naszym planem było przejście standardowej trasy Manaslu Circuit wraz z dodatkowym podejściem do Manaslu Base Camp oraz na granicę z Tybetem (Tibet Border). Niestety, załamanie pogody uniemożliwiło nam realizację tego ostatniego celu. Byliśmy jednak szczęśliwi, że planowo przeszliśmy przełęcz (5213 m n.p.m.), ponieważ w następnych dniach nikomu nie udało się dokończyć trasy. 

Mimo że nasza wyprawa była organizowana w okresie letnim, to przejście przez przełęcz Larkya La (5160 m n.p.m.) było dla wielu wpinaczy, szerpów i przewodników wielkim wyzwaniem. Śnieg, mróz, wiatr i brak widoczności znacząco utrudniał wędrówkę, wiele osób zgubiło szlak. 

Zapiski Magdaleny z tego fragmentu trekkingu:

Sam trekking jest wielką, kolorową przygodą. Każdy dzień obfituje w różnorodne, odmienne krajobrazy: od zakurzonego i mało przejrzystego krajobrazu na starcie trasy (Soti Khola-Machakhola-Jagat) po wyraźne odcienie wszystkich barw natury oświetlone pełnymi promieniami słońca na pozostałych odcinkach trasy.

Największą frajdę sprawiały nam rozmowy z mieszkańcami i poznawanie ich zwyczajów (brak znajomości języka nie stanowił problemu). Zaskoczyła nas ich otwartość i ciągły uśmiech na twarzach. Odwiedziliśmy kilka domostw, strzelaliśmy z łuku podczas rozgrywek między wioskami, żartowaliśmy z dziećmi.

Ogromna dawka pozytywnej energii dla wszystkich. 

Kolory, natura, spokój, uśmiech i życzliwość to wszystko, co zapada w pamięć i pozostaje w nas przez cały czas. Nasza historia to jedna z wielu, ale dla nas… bezapelacyjnie wyjątkowa.

Ps. 
Po zakończonym trekkingu udałam się na odpoczynek do dżungli Chitwan.

Okazało się, że dwudniowy trekking w sercu dżungli, w napięciu i ciągłym skupieniu, bo nosorożce, krokodyle, niedźwiedzie i tygrysy bacznie kontrolowały swój teren, jest bardzo wyczerpujący.

W dżungli zdecydowanie nie odpoczęłam. Natomiast nauczyłam się obserwować i rozpoznawać zachowania i nawyki dzikich zwierząt.”

Góry Przeklęte
szlak: Peaks of the Balkans – RELACJA

Nasza klubowa koleżanka: Magdalena Kotnis odwiedziła w sierpniu Góry Przeklęte. Przeszła jeden z najpiękniejszych „dzikich” trekkingów w Europie: Peaks of the Balkans, który prowadzi przez Albanię, Kosowo i Czarnogórę!

Zapraszamy do relacji z tego wyjazdu:

Magdalena: „Trekking The Peaks of the Balkans (PoB) to niesamowita, transgraniczna przygoda, którą trudno na starcie zaplanować ze wszystkimi detalami. Wielką frajdę sprawia konieczność ciągłego dopasowania wyprawy do zmiennej pogody i niezbyt czytelnie oznaczonych szklaków. 

Pełny szlak prowadzi przez Kosowo, Albanię i Czarnogórę. Najczęściej jednak wybierana jest skrócona wersja trasy, która omija miejscówki w Kosowie. 

My rozpoczęliśmy swoją przygodę w Plav. Już na starcie, ze względu na burzę, podjęliśmy decyzję o rozpoczęciu naszej przygodym, zmieniając kierunek trekkingu. I tak przewędrowaliśmy szlak w odwrotnym kierunku aniżeli większość turystów. Dzięki temu zaoszczędziliśmy jeden dzień na całej trasie. Wyładowania atmosferyczne w tej części gór są bardzo częste, na szczęście trwają dość krótko. 

Kolejną dawkę adrenaliny dostarczają oznaczenia szklaku, a niejednokrotnie ich brak. O ile w Albanii szklak jest dość dobrze oznaczony w obie strony, to wskazówki w Czarnogórze wymagają szczególnej uwagi i wnikliwej analizy. My byliśmy przygotowani zarówno analogowo (papierowe mapy szklaku), jak i cyfrowo (korzystaliśmy z aplikacji Mapy.cz oraz Garmin). Mimo dość skrupulatnych analizy i symulacji przejść, kilkukrotnie musieliśmy zawracać, na przemian to w górę, to w dół. 

Trasa w górach Przeklętych pozwala na obcowanie z przyrodą, zapachami i smakami dzikiej Albanii, Czarnogóry i Kosowa. Nazwa gór nie koresponduje z jaskrawością i pięknem kolorów, zmiennym krajobrazem oraz życzliwością tutejszych mieszkańców.

Żywe barwy formacji skalnych i skąpanej w pełnym słońcu wszechobecnej, dzikiej przyrody dodają codziennie siły i energii na kolejne dni trekkingu. Zaś naturalne smaki i zapachy regionalnych produktów wzmagają apetyt na przygodę w nieznane.

Na kilku odcinkach trasy można napełnić pojemniki z wodą z przydrożnych źródeł, a nawet z wodospadów. Choć są etapy, na które trzeba zabezpieczyć się w wodę na cały dzień. Bardzo istotne jest, by przy planowaniu trasy zwrócić uwagę, gdzie dokładnie występują źródła wody.

Temperatury w lipcu i sierpniu osiągają 40 stopni. Dla wielu tak wysokie temperatury mogą stanowić nie lada wyzwanie dla kilkudniowego marszu z plecakiem. Na szczęście w górnych partiach gór daje się wyczuć z lekka muskający wiatr. 🙂 Dla mnie taki powiew był bardzo pomocny!

Skróconą wersję szklaku przemierzyliśmy w 7 dni.
Długość trasy to ok. 110 km.
Przewyższenia, jakie pokonywaliśmy każdego dnia, to ok. 1000 / 1200 m.

Odcinki szklaku, które zasługują na szczególna uwagę, ze względu na wyjątkowość natury, imponujące szczyty, przepiękne doliny, wodospady i jeziorka, to:
1. trasa graniczna między Kosowem, Czarnogórą i Albanią (Babinjo Polje – Doberdol)
2. szklak: Theth – Vusanje.
Ten ostatni wiedzie przez dotychczasowe wojskowe tereny Albanii, które przez długi czas były niedostępne. Liczne bunkry oraz opustoszałe budynki militarne przypominają o trudnych czasach tutejszych zwaśnionych narodów. 

To był dobry czas. Zadowolona zmęczeniem, z uśmiechem i z dobrą energią wracam do domu!”

Cieszymy się bardzo, że nasi Klubowicze i Klubowiczki tak aktywnie spędzają czas w górach! Czekamy na więcej Waszych relacji. 🙂

Wilder Kaiser – RELACJA

Od 12 do 18 sierpnia br. w rejonie Wilder Kaiser działali górsko nasi klubowicze: Kasia i Robert Narolewscy, Ania Dziel-Jasek, Tomek Jasek i Filip Kaźmierczak. Pogoda, oprócz nocnych i wieczornych burz była nawet, jak napisali, sprzyjająca (no chyba, że ktoś nie lubi upałów w górach).

ℹ️ > > > Wilder Kaiser to łatwo dostępne ze Szczecina (ok. 850 km / 9h jazdy niemieckimi autostradami) pasmo górskie w okolicy Kufstein, stanowiące część Północnych Alp Wapiennych.
Króluje tam wapień i dolomit, ale troszkę inny niż w Dolomitach (mniej jest dziurek i uch skalnych, za to całkiem niezłe tarcie). Wyceny dróg są solidne w swojej cyfrze, a na łatwiejsze wyciągi dróg sportowych warto zabrać dodatkową asekurację (dobrze się sprawdzają friendy, a także pętle). Zejścia bywają niebanalne (nie łatwe orientacyjnie i często po piargach).
Baza noclegowa jest bogata: od schronisk, które rozsiane są po całym masywie, po bardzo przyjemne (aż lekko zatłoczone w sierpniu) campingi. Noclegi warto rezerwować z wyprzedzeniem. Drogi można też atakować z poziomu parkingów, ale trzeba liczyć się z ok. 2h podejściami. 

Topo, które najlepiej nabyć na wyjazd (można je też dostać w schroniskach za ok. 40 euro): Alpinkletterführer Wilder Kaiser / Markus Stadler.

Relacja Ani z wyjazdu:

„Trzy dni spędziliśmy w schronisku Stripsenjochhaus (1577 m n.p.m.) razem z Kasią i Robertem. Możliwości wspinaczkowe z tego miejsca są ogromne.

Podejścia pod drogi nie są długie (30-50 minut). No chyba, że się zgubisz/pomylisz (co oczywiście się nam przydarzyło), to wtedy możesz iść pod ścianę i 3h, zaliczając po drodze nawet zjazd.

Drogi w okolicy są wszelkiej maści: trudne, łatwe, długie i krótkie, do wyboru do koloru. Super sprawa, naprawdę każdy może znaleźć coś dla siebie.

Schronisko jest duże, bardzo przytulne i przepięknie położone. Jedzenie jest w porządku, lager (pokój wieloosobowy) bardzo fajnie urządzony i niedrogi (15 euro / doba dla członków OEAV/DAV).

Próbowaliśmy stamtąd dwie drogi w sektorze Totenkirchl Sockel (w topo nr F6): First Class (VII+) i Stripsenzahn (V+), niestety bez sukcesu (pierwsza droga: dla nas za trudna, druga: za mokro po nocnej ulewie/burzy). Sporo się w trakcie tych wycofów nauczyliśmy (np. nowej, dla nas, metody zjazdu bez przyrządu, który akurat postanowił poszukać wolności). Wspinanie oceniamy jako bardziej wymagające niż w Dolomitach, jest krucho (każdy z nas oberwał w kask i to nie małym kamyczkiem), a asekuracja dodatkowa, w miejscach teoretycznie łatwiejszych (czyli nieobitych), trudna. Za to tarcie jest super! Na jednym wyciągu może pojawić się naprawdę wszystko: komin, zacięcie, rysa, płyta… piękna sprawa. Samo wspinanie tam jest ultraciekawe i dało nam dużo radochy i emocji.”

➡️ 12 sierpnia Filip, w zespole z Michałem i Tomkiem (koledzy niezrzeczeni w SKW), przeszli OS drogę Kirchlexpress (VI) na Totenkirchl (sektor F6 wg powyższego topo). Jest to piękny alpejski klasyk: 19 wyciągów / ok. 700 m wspinania!

Duże brawa za przejście, kawał ściany!

Filip tak krótko pisze o przejściu: 

„Droga ciekawa i urozmaicona (zacięcie, kominek, filarek, kancik, nawet przerysa/półkominek!). Bardzo polecamy wyjście kominem Dülfra na górze – ringów i haków jest obfitość (jak na komin), wspinaczka przepyszna.

Łatwiejsze wyciągi trzeba przechodzić szybko (na lotnej), bo nie oferują ciekawych pasaży – raczej służą jako łącznik między wyciągami od 5- w górę. Ze względu na długość, dobre obicie, górską orientację i długie zejście godna polecenia jako sprawdzian przed trudniejszymi wypadami.

Trudności o charakterze techniczno-siłowym (zapieranie, wypieranie, pozycja stóp), dlatego bardzo przystępne dla osób, które nie zawsze podołają sokolikowym klasykom tradowym za VI.”

➡️ 18 sierpnia Ania i Tomek przeszli OS drogę Entdeckungsreise (VII-) w rejonie Treffauer (sektor B4 wg powyższego topo): 9 wyciągów / ok. 300m wspinania.

Relacja od Tomka z przejścia: 

„Na drugą część tygodnia przenieśliśmy się na południową stronę pasma Wilder Kaiser. W sąsiedniej dolince całą noc poprzedzającą wyjście była niezła dyskoteka, gdyż ciężki front przechodził przez okolice Insbrucka. Nas też nie ominęło i spadło sporo deszczu, ale rano wydawało się, że chyba nie aż tak dużo, żeby się wycofać.

Auto zostawiliśmy na parkingu w Scheffau przy restauracji Jägerwirt. Podejście pod ścianę zajęło nam ok. 1,5 h. Po drodze są dwa miejsca gdzie można nabyć (drogą kupna) pifko i napoje chłodzące znajdujące się w specjalnym korytku, które jest także ujęciem wody pitnej – super sprawa! 

Pierwszy wyciąg drogi miał być na rozgrzewkę. Tak zwana górska piąteczka. Po wyjrzeniu za pierwszy okap, który notabene myślałem, że jest właśnie tym piątkowym miejscem, okazało się, że mam do zrobienia 20 metrów połogu po szarej płycie z obłymi rynienkami… A ja w solutionach. Na pewno to rozgrzała mi się głowa oraz duże palce u stóp.

Kolejne dwa wyciągi to III-kowe 30- i 40-metrowe wyciągi praktycznie z pojedynczymi spitami, bo przecież łatwo. A ja oczywiście na drugim wyciągu poszedłem gdzieś nie wiadomo gdzie i po 35 metrach musiałem się wycofać trawersem w tym terenie. Ostatni przelot niewidoczny, więc emocji było trochę więcej niż na grzybach. Podrosły one jeszcze bardziej po tym, jak strąciłem luźny kamień z lekkim uślizgiem. Nawet taka trójeczka może być bardzo emocjonująca, gdy się pomyli drogę. W końcu jednak, gdzieś w oddali, udało mi się znaleźć stanowisko. Nie cierpię trójek…

Teraz mieliśmy do zrobienia kluczowy wyciąg na drodze za VII-. Po błądzeniu na poprzednim wyciągu najpierw profilaktycznie sprawdziłem w telefonie topo. Również dlatego, że ze stanu nie widziałem żadnego spita. No ale w topo ewidentnie napisane, że kluczowe miejsce dobrze obite, więc co się może stać. Po wyjściu z pionowej ścianki oczom mym ukazała się płyta, ala szara gładź szpachlowa z castoramy. Zero chwytów, zero stopni. Tylko na środku mała rynienka z małymi pocketami na dwa palce. No i najważniejsze. Cała absolutnie od góry do dołu… mokra. No to w głowie już sobie myślę, że będą niezłe jaja. Dotykam pierwszego chwytu w rynnie i nie mogę się na tym podciągnąć. Palce ślizgają się jak koń w wannie. Nie mogę poderwać ani nogi, ani tyłka do góry. To oczywiście zaczął się też lekki stresik. A rynna ponad 10 metrów wysoka. No i tak sobie stoję pod tą rynną i jedyne, co w takich chwilach przyszło mi do głowy to stare jak świat “jak nie wiesz, co robić z rękami to pakuj nogi jak najwyżej się da. Może coś tam będzie wyżej”. I dołożyłem rękę do nogi w tej rynnie i podniosłem z trudem ten tyłek do góry, nawet się wyprostowałem, by ku mojemu zdziwieniu… nie znaleźć dalej żadnego chwytu. I tak sobie stoję na tej jednej nodze, robię wpinkę i szukam to ze sobą począć. A przecież dalej stoję w mokrej rynnie. Koszulka mokra, spodnie mokre, no ewidentnie jest fajnie. W końcu jednak sukces. Udało się znaleźć kolejny mały mokry krawąd na dwa palce. Powtórzyłem sekwencję i kolejny mały mokry chwycik. Jesteśmy w domu pomyślałem. Jeszcze tylko raz i widzę, że może już sięgnę do wyjściowej klamy. Prostuję się jak mogę i co… Oczywiście nie sięgnę. Brakuje te 10 cm, no ale ewidentnie brakuje. A chwytów już nie ma, rynna zanika jak praca w Radomiu. Znowu stoję na tej nieszczęsnej jednej nodze i powoli … dojrzewam. Myślę sobie “no tak. Cały wyjazd nic nie idzie to czemu ma teraz być inaczej”. W akcie czystej desperacji podejmuję decyzję, że spróbuję skoku do klamy. Będzie on wykonywany z jednej nogi i jednej krawądy, a wszystko mokre. Po paru zdaniach do siebie skaczę. I jest… sukces. Klama mokra, ale jest. Jeszcze tylko nogi na tarcie, jedna mantla i jestem na stanie. Cieszę się, że od czasu do czasu się chodzi na Big Wallu te połogi.

Po kluczowym wyciągu nastroje poszły w górę. Teraz miało być tylko łatwiej. Następny wyciąg to nieasekurowalna IV w kominie. Przez 5 minut stałem w miejscu, żeby cokolwiek założyć. Tricam wyłamał kawałek skały przy zakładaniu. Friend w ogóle nigdzie nie mógł siąść. Nawet pętli się nie dało zarzucić, bo wszystko luźne. Koniec końców nic nie założyłem i w stresie, pukając dwa razy każdy kamień, doszedłem do stanu. Uff.. Czwórek też nie lubię.

Potem mieliśmy do zrobienia pastwisko za II i dojść do ostatnich trzech wyciągów. Tu zrobiliśmy sobie przerwę na jedzenie. Ostatnie wyciągi niestety będą już w pełnym słońcu. W cieniu pod 30 stopni, więc domyślam się, że spłoniemy na tych ostatnich wyciągach. Ale drogę trzeba skończyć.

Zaczynamy wyciągiem za V-. Chyba najładniejszy wyciąg na całej drodze. Pionowa ścianka z wieloma chwytami po początkowym trickowym połogu. 25 metrów estetycznego wspinania. Świetnie się to szło.

No i dochodzimy do ostatniego wyciągu przed II-kowym wyjściem na polankę. Jakoś nie zauważyłem wcześniej, że będzie to 45-metrowy wyciąg. Miałem tylko w głowie, że V+ to będzie spoko. No i było… fajnie. Zaczęło się płytą, potem trawers bez asekuracji, dziwaczny wyrzucający komin, pionowa ścianka, a na koniec na deser jeszcze… okap. I takie rzeczy na piątce. A ja na dodatek jeszcze siłuję się z liną, którą ciągnę za sobą. Było dość ciężko. Na stanowisku pomyślałem, że chyba czas porobić wytrzymałość, jak się wróci.

Na szczycie oczywiście widoki, zdjęcia, jedzenie, po czym pytanie. W sumie to co robimy? Niby piszą w przewodniku, że można zejść. Ale tak: sam opis zejścia ma pół strony w przewodniku. A przewodnik jest… po niemiecku. A każdy wie, jak tłumaczy wujek Google. Nie miałem za bardzo ochoty rozszyfrowywać tych wszystkich zawiesi, klepsypdr, przyjaciół i klinów. Postanowiliśmy więc zjeżdzać wzdłuż drogi. Stany były dobre, więc będzie okej.

Zjazdy trwały ponad 2 godziny i były średnio okej. Raz rzuciłem linę w kosodrzewinę i podczas zjazdu 20 minut ją rozplątywałem. Ciekawy był też rzut liny na pastwisko. Otóż myślałem, że dojadę do następnego stanu. I jakoś nie poskładałem w głowie, że jak dwa wyciągi mają jeden 25 metrów a drugi 50 metrów, to nie ma bata, że na linie 60-tce tam dojadę. Było podchodzone. Na szczęście kolejne zjazdy (w sumie 6) poszły szybciej. No może oprócz zrzuconego przez Anię telewizora, który spadł 10 metrów ode mnie.

Na koniec tylko zejście piargiem, wyciągnięcie skitranego po krzakach plecaka i szybkie zejście w dół. Tego dnia w naszej dolince wspinały się 3 zespoły. W porównaniu z tym co się dzieje z Tatrach to nie mogłem w to uwierzyć. Jeszcze wrócimy.”

Gratulujemy przejścia!

Podsumowując: warto odwiedzić wspinaczkowo ten przepiękny masyw górski.
Tłumów nie ma, widoki niesamowite a wspinanie ekscytujące. Polecamy!

Darek ‘Łysy’ Sokołowski przechodzi
najtrudniejsza drogę drytoolową w Niemczech!

✅ Pray for Power, D14: zrobiona‼️

Najtrudniejszy niemiecki drytool znajduje się w grocie Starzlachklamm, w Bawarii. Pray for Power powstała w 2009 roku. Do tej pory miała cztery przejścia z pomocą czwórek i dziewiątek i tylko jedno prowadzenie DTS w wykonaniu mistrza wspinaczki na dziobach Jeffa Merciera, który wycenił trudności drogi na D14.

Droga jest bardzo ciekawa, wiodąca cienką rysą, przechodzącą w poziomy dach z kilkoma trudnymi ruchami, potem trawers doprowadzający do dynamicznego ruchu oraz kilka łatwych ruchów do końca drogi. Strop groty znajduje się bardzo nisko nad ziemią usłaną sterczącymi kamieniami (ok. 4m). Kluczowe do osiągnięcia sukcesu, czyli zachowania nieuszkodzonego organizmu w razie odpadnięcia, jest posiadanie ❗️czujnego i doświadczonego asekuranta.

W połowie drogi, ze względu na przegięcie liny oraz możliwość glebowania na długiej linie, następuje przeciąganie liny.

Łysy poczynił drugie prowadzenie DTS, tocząc Krwawy bój na drodze: „Już na początku drogi rozciąłem sobie o krawędź skały skórę na prawej dłoni. Głęboka rana mocno krwawiła. Krew spływała na dziaby, przez co stały się śliskie. Próbowałem wycierać krew o spodnie, więc po chwili miałem mokro w spodniach i w gaciach . Podczas przechwytów w dachu krew kapała mi na twarz .K…y leciały w niemiecki las, ale się udało.”

GRATULUJEMY❗