Tadeusz Rewaj

Prezes SKW (1972-77)

Tadeusz Rewaj urodził się 28 września 1931 r. w Łachwie.

Po raz pierwszy znalazł się w Tatrach w lecie 1956 r. wraz z żoną Marią Rewaj. Zafascynowany górami wstąpił 15 listopada 1956 r. do Szczecińskiego Koła Klubu Wysokogórskiego i w lipcu następnego roku ukończył kurs taternicki. Na przełomie roku wyjechał na swój pierwszy obóz zimowy zorganizowany przez Koło na Hali Gąsienicowej. Wspinając się aktywnie, systematycznie podnosił swoje umiejętności wspinaczkowe. W lutym 1960 r. uzyskał uprawnienia Instruktora Alpinizmu. W sierpniu 1960 r. współuczestniczył w wytyczeniu nowej drogi na Zadniej Nowoleśnej Turni pierwszej, historycznej, autorstwa członków Szczecińskiego Koła. W sumie jest współautorem ośmiu nowych dróg w Tatrach, z których najwyżej ceni sobie “wyprostowanie” drogi Kurczaba na zachodniej ścianie Gierlacha wraz z Marią Rewaj w lipcu 1963 r.

W 1964 r. wziął udział w Alpinadzie w górach Riła, w 1965 r. w centralnym wyjeździe w Alpy Walijskie, a w 1967 r. w Kaukaz. W 1969 r. powierzono Mu kierownictwo polskiej grupy Polsko-Nowosyberyjskiej Wyprawy w PamiroAłaj, na której zdobył pięć dziewiczych szczytów o wysokości ponad 5000 m. Rok później był kierownikiem szczecińskiego obozu w Alpach Julijskich, a w 1973 r. w Taurach Wysokich. W 1974 r. kierował Szczecińską Wyprawą w Hindukusz Afgański, której plonem było zdobycie dwunastu dziewiczych szczytów, w tym Kohanha (6300 m). Trzy lata później stanął na czele kolejnej klubowej wyprawy w Hindukusz, podczas której dokonano sześciu pierwszych wejść szczytowych. W 1988 r. był kierownikiem wyprawy SKW w Himalaje Garhwalu.

Po uzyskaniu uprawnień instruktorskich, przez kolejnych 21 lat szkolił młodzież taternicką na kursach skałkowych oraz letnich i zimowych kursach taternickich, pełniąc również funkcję Kierownika Kursu. W sumie z przerwami szkolił adeptów do 1994 r. z czasem ograniczając się do prowadzenia zajęć z topografii, z której jest prawdziwym ekspertem. Jest współautorem pierwszego polskiego podręcznika “Alpinizm” pod redakcją Macieja Popko (wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1971 i 1974 r.). Nadal posiada uprawnienia Instruktora Seniora PZA.

Oprócz działalności górskiej i szkoleniowej, której oddawał się zawsze z wielką pasją, poświęcał wiele czasu na działalność społeczną w pracach Zarządu:
– w latach 1965-1969 zajmował się sprawami szkolenia,
– w latach 1969-1972 oraz 1986-1992 pełnił obowiązki wiceprezesa,
– w latach 1972-1977, przez dwie kadencje był prezesem Szczecińskiego Koła KW (później Szczecińskiego Klubu Wysokogórskiego).
Ponadto uczestniczył w pracach Sądu Koleżeńskiego Klubu Wysokogórskiego i PZA (1974-1977, 1983-1989) i Komisji Rewizyjnej PZA (1980-1983).

Również w pracy zawodowej jest postacią nietuzinkową. Profesor Politechniki Szczecińskiej, dyrektor Instytutu Fizyki (1974-1994), a w latach 1981-1984 Prorektor tej uczelni. W latach 1993-1997 był Senatorem Rzeczpospolitej Polskiej. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Edukacji Narodowej.
Uhonorowany przez Zarząd Szczecińskiego Klubu Wysokogórskiego “Złotym Hakiem” za wybitne osiągnięcia alpinistyczne, a także członkostwem honorowym SKW.