Jerzy Budkowski
Jerzy Budkowski urodził się 26 stycznia 1951 roku w Szczecinie.
Swoją przygodę z górami rozpoczął już w szkole średniej przemierzając znakowane szlaki polskich gór na obozach wędrownych pod przewodnictwem Wincentego Zająca jednego z założycieli Sekcji Taternictwa PTTK (późniejszego Szczecińskiego Koła Klubu Wysokogórskiego a aktualnie Szczecińskiego Klubu Wysokogórskiego).
W owym czasie zdobył odznaki GOT (Górska Odznaka Turystyczna) poczynając od małej brązowej aż do dużej srebrnej.
Na kilka lat związał się z Klubem Tatrzańskim w Szczecinie aktywnie uczestnicząc w organizowanych wówczas wyjazdach w Tatry oraz pracując społecznie w Zarządzie tegoż Klubu. Już wtedy miał okazję odbyć pierwszą wspinaczkę z sizalową liną trudną grzędą na grań Miedzianego (od ceprostrady do Morskiego Oka).
Był to rok 1970, a szlaki w rejonie Miedzianego i Opalonego Wierchu jeszcze były dostępne dla turystów. W tymże roku wstąpił do Klubu Wysokogórskiego z którym to jest związany do dzisiaj.
Pierwsze Klubowe szkolenia z liną odbywał na już dzisiaj niedostępnej Grocie Göringa. W roku 1971 na Hali Gąsienicowej powstał słynny COS (Centralny Ośrodek Szkolenia) powołany przez Polski Związek Alpinizmu. Jurek został jednym z pierwszych adeptów tegoż Ośrodka odbywając szkolenie pod okiem samego kierownika Zdzisława Jakubowskiego ps. Szlachetny.
Aktywnie uczestniczył w wielu obozach i wyprawach Klubowych w Tatrach jak i lodowcowych w Alpach systematycznie podnosząc swoje kwalifikacje wspinaczkowe. Prawa członka zwyczajnego Klubu uzyskał już w roku 1974, a uprawnienia instruktorskie w 1989.
Jego osiągnięcia wspinaczkowe to szereg dróg w Tatrach , jak pn.-wsch. filar MSW, drogi Łapińskiego-Paszuchy na Kazalnicy oraz Mnichu, direttisima Mniszka, droga Stanawskiego-Baryły na Mnichu, Wielicka Baszta drogą Galfego, Zadni Kopiniak drogą Karouska, Mnich wsch. ścianą drogą Wachowicza i wiele innych przebytych w słynnych latach 70-tych, czasach „łojantów” kiedy to w Morskim Oku pod kierownictwem „Dziuni Łapińskiej” bywało się latem i zimą rok rocznie.
Potem przyszedł czas na Góry Wysokie ….
– II-ga Szczecińska Wyprawa w Hindukusz Afgański w 1977 roku i wejście na dwa dziewicze szczyty o wysokości powyżej 5000 m ( 5580 m z Tadeuszem Rewajem oraz 5100 z Ryszardem Ukielskim). Przy tej okazji należałoby wspomnieć o niebywałym wyczynie- samotnym dotarciu z kasą klubową przyznaną przez PZA ze Szczecina aż do bazy wyprawy w nowo udostępnionym dzikim rejonie – Nuristan, w pobliżu granic Pakistanu i Chin,
– wyprawa w Góry Tatos w 1978 roku do Turcji – trawersowanie Kaczkaru najwyższego wzniesienia w tym paśmie (3937 m) oraz pierwsze wejście wraz z Piotrem Henschke na Mezevit ( ok.3500 m ) środkowym filarem północnej ściany– było to rozwiązanie jednego z najtrudniejszych problemów rejonu,
– 1983 r. wyjazd wspinaczkowy do Bułgarii w rejon Pirinu – kilka wejść na Wichren (2915 m),
– 1984 r. wyprawa w Himalaje Kaszmiru do Indii z zamiarem wejścia na Kun (7087 m) – niestety z uwagi na niesprzyjające warunki pogodowe osiągnięto jedynie II-gi obóz na wysokości ok.6200 m.
– na przełomie lat 1985/1986 miała miejsce I-sza Szczecińska Wyprawa w Andy do Argentyny. Dokonano wówczas pierwszego polskiego wejścia na szczyt Tupungato (6550 m) oraz na najwyższy szczyt Ameryki Pd – Aconcagua (6962) – osiągnięty w 35 rocznicę urodzin.
– 1987 r. wyprawa trekkingowa do Indii, wejście na zbocza szczytu Neelakanth (6957m, osiągnięta wysokość pow. 5000 m) w rejonie Badrinath, oraz Nepalu – przejście przez przełęcz Ganga La (5106 m) w rejonie Langtangu.
Przełom lat 80 i 90 to działalność instruktorsko-szkoleniowa w COS-ie na Hali Gąsienicowej oraz wyjazdach klubowych. W latach 70 i 80 zajmował się również szkoleniem żołnierzy oddziałów jednostek powietrzno-desantowych w Tatrach i w skałkach.
Lata 90 to:
– 1996 r. – Szczecińska Wyprawa w Pamir, wejście na Pik Lenina (7134 m),
– 1997 r. – I-sza Szczecińska Wyprawa w Himalaje Tybetu na szczyt Shisha Pangma (8013 m), osiągnięta wysokość ok. 6500 m (II-gi obóz). Z uwagi na wybitnie niesprzyjające warunki pogodowe i problemy zdrowotne niektórych uczestników działalność została zakończona po osiągnięciu III-go obozu na wysokości ok.7000 m.
– 1998 r. – trekking dookoła Annapurny przez przełęcz Thorung-La (5450 m) w Nepalu,
– 2002 r. – wyprawa na Alaskę (USA) , zdobycie szczytu Mount McKinley (6194 m), najwyższego szczytu Ameryki Pn.
Pomimo upływu lat dalej realizuje swoją pasję i osiąga dalsze, może mniej ambitne cele. Od połowy lat 90-tych uprawia narciarstwo zjazdowe (oczywiście, czysto amatorsko), a ponadto stara się jeszcze podziałać w górach.
– 2004 r. – Góra Mojżesza (Synaj) 2285 m , Egipt
– 2008 r. – Maroko, szczyt Jebel Tupkal (4167 m ), najwyższy szczyt Atlasu Wysokiego
– 2010 r. – Turcja, wejście na górę Ararat (5137 m ) , najwyższą w tym kraju.
– 2012 r. – Indie – Mały Tybet, NUBRA – Przełęcz Khardung La (5606 m), trekking w Ladakhu – Dolina Markha, pokonanie przełęczy Ghanga La (4930 m) oraz Kongmaru La (5200 m).
Oprócz działalności górskiej brał czynny udział w życiu klubowym. Od pamiętnej wyprawy w 1977 w Hindukusz kiedy to wykazał się dużymi zmysłami organizacyjnymi zyskał zaufanie kolegów na lata. Od roku 1977 do 2011, a więc przez ponad 30 lat pełnił w Zarządzie Klubu ważne funkcje, przede wszystkim skarbnika odpowiedzialnego za finanse oraz organizatora działalności gospodarczej która to umożliwiła wypłynięcie Klubu na szerokie wody. Uzyskiwane w latach 80 i 90 własne, niezależne dochody umożliwiały nie tylko dofinansowywania wielu wyjazdów i wypraw klubowych ale i zdobycia aktualnej siedziby Klubu.
Za całokształt tejże działalności Jerzy Budkowski został uhonorowany „Złotym Hakiem” przyznanym po raz pierwszy w 1983 roku oraz w 2003 roku z okazji 50 rocznicy powstania Szczecińskiego Klubu Wysokogórskiego.