Tadeusz Piotrowski

Tadeusz Piotrowski

Tadeusz Piotrowski urodził się 16 października 1939 r. w Kołkach na Wołyniu.

Wspinaczkę zaczął uprawiać będąc słuchaczem I-­go roku Politechniki Szczecińskiej. Kurs taternicki ukończył na obozie szkoleniowym Szczecińskiego Koła KW na Hali Gąsienicowej w lipcu 1964 r. Już w sierpniu wziął udział w obozie sportowym Koła w Dolinie Wielickiej i wraz z partnerem z kursu ­ Zdzisławem Prusiszem ­ oraz dotychczasowymi instruktorami ­ Marią i Tadeuszem Rewajami ­ poprowadził nową drogę zachodnim żebrem Wielickiej Baszty.

Wyróżniające osiągnięcia otworzyły Mu wkrótce drogi na najtrudniejsze ściany Tatr, gdzie zyskał opinię wybitnego wspinacza i niezawodnego partnera. W szybkim czasie uzyskał wysoką klasę będąc autorem lub współautorem 16 nowych dróg w Tatrach. Szczególnie realizował się w zimowym taternictwie biorąc udział w 13 pierwszych przejściach zimowych. Perfekcyjnie wykorzystywał w czasie wspinaczek swoją siłę fizyczną. Rosjanie określali Go jako “półtora człowieka”. Pełnię swoich możliwości pokazał podczas centralnych wyjazdów Klubu Wysokogórskiego (później PZA) w góry lodowcowe, a światowy rozgłos przyniosło pokonanie zimą tzw. “Pionowej Mili Europy” w norweskim masywie Romsdalen oraz wspinaczki w Alpach, Pamirze, Hindukuszu, Karakorum i Himalajach. Jego osiągnięcia zapisały się trwale w historii światowego alpinizmu. Spośród najefektowniejszych należy wymienić:
– 1968 r. ­ I przejście zimowe drogi Heinrich ­ Chrobak na Kazalnicy Mięguszowieckiej w Tatrach, poprowadzenie zimą nowej drogi “Wielkim Zacięciem” Kazalnicy;
– 1969 r. ­ I wejścia w Pamiro­Ałaju na szczyt Skalisty (5621 m) i połączone z nadaniem nowych nazw szczyty Warszawa (5485 m) i 25-­lecia PRL (5207 m);
– 1970 r. ­ nowa, skrajnie trudna droga na wschodniej ścianie Jalovca (2643 m) w Alpach Julijskich;
– 1971 r. ­ I zimowe przejście “Filara Narożnego” Mont Blanc, nowa droga na północnej ścianie Dent d’Herens (4171 m i Dent Blanche (4357 m w Alpach Walijskich;
– 1972 r. ­ I zimowe przejście Wschodniego Filara Trollryggenu w Górach Norweskich, wejście nową drogą przez Wielkie Firnowe Plateau na Pik Kommunizma (7483 m);
– 1973 r. ­ I zimowe wejście na drugi szczyt Hindukuszu: Noszak (7492 m) ­ światowy rekord wysokości zimą, nowa droga na dziewiczej północnej ścianie szczytu Zamok (3930 m);
– 1974 r. ­ I zimowe przejście “Direttissimy” północnej ściany Trollveggenu zwane “Pionową Milą Europy”;
– 1977 r. ­ II zimowe przejście na północnej ścianie Trollveggenu drogi angielskiej “Rimmon Route” z jej wariantem “Exit Chimney”;
– 1978 r. ­ wejście na Tirich Mir East (7692 m) nową drogą, granią wschodnią oraz I wejście na Bindu Ghul Zom (6340 m) w Hindukuszu;
– 1979 r. ­ II wejście nową drogą północno ­ zachodnią granią na Rakaposhi (7788 m) , jeden z najtrudniejszych szczytów Karakorum;
– 1980 r. ­ I wejście na Distaghil Sar East (7700 m) i I wejście na Yazghil Dome (7440 m) w Karakorum;
– 1984 r. ­ I zimowe wejście na Api (7132 m) w Himalajach;
– 1986 r. ­ I przejście najtrudniejszej, południowej ściany K2 (8611 m) w Karakorum.

Ponadto Tadeusz Piotrowski brał udział w wielu innych, niezwykle ambitnych i nierzadko obfitujących w dramatyczne wydarzenia wyprawach, m.in. na Lhotse (1974 r.), Dunagiri (1981 r.), Himalchuli (1983 r.) oraz dwukrotnie na Nanga Parbat (1983 i 1985 r.). Wspinał się z najlepszymi alpinistami ze ścisłej światowej czołówki. Za swoje alpinistyczne osiągnięcia był czterokrotnie dekorowany najwyższym odznaczeniem sportowym w Polsce: Złotym Medalem “Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”.
Znany był również ze swoich licznych, fachowych publikacji, reportaży i fotoreportaży w tygodnikach oraz alpinistycznych periodykach polskich, niemieckich, angielskich, amerykańskich, a także hinduskich. Spod Jego pióra wyszły pasjonujące książki opisujące górskie wyprawy: “W burzy i mrozie”, “Gdy krzepnie rtęć”, “W ścianie Trolli”, “W lodowym świecie Trolli”, “Słońce nad Tirich Mirem”, “Naga góra Nanga Parbat”.

Był przy tym wybitnym fotografikiem. Jego twórczość fotograficzna jest nie tylko swoistym dokumentem ­ notatnikiem górskich wspinaczek, ale i zbiorem artystycznych zdjęć, stanowiących przesłanie autora, który “ludziom z dolin” chciał przybliżyć to, co sam najgłębiej przeżywał. W latach 1976-­1981 pełnił społeczną funkcję prezesa Szczecińskiego Towarzystwa Fotograficznego.

W 1986 r. wyruszył na swoją ostatnią wyprawę, pod K2 w Karakorum. Z bazy pod K2 pisał: “…Przede mną wznosi się góra, o której marzyłem przez wiele lat (…) Jak ćmy do światła, tak my lgniemy do tej góry, przyciągani jakąś magnetyczną siłą, nie zważając na żadne przeszkody ani trudności, których ona nie szczędzi. Wielu boleśnie osmali sobie skrzydła na jej skutych lodem zboczach…“.
Tadeusz Piotrowski zginął 10 lipca 1986 r. w czasie zejścia, po zdobyciu szczytu K2 nową drogą.

Dnia 5 maja 1995 r. Szczeciński Klub Wysokogórski nadał Mu tytuł Członka Honorowego SKW.